The little things...

Ώντας τελειομανής και ψείρας, δεν υπήρχε περίπτωση να μην πέσει στην αντίληψή μου το παρακάτω:

Θέλοντας (φυσικά), να συμμετέχω στο διαγωνισμό έμεινα λίγο μάλαξ, με το αποτέλεσμα και αισθάνθηκα πιο μάλαξ που είχα κάνει ήδη RT και Fav...

Με χαρά έλαβα το παρακάτω tweet

Εν τέλει η γκάφα έγινε, απλά άλαξε μορφή! 
Please do not feed the troll !!!

το Ημερολόγιο ενός Social Μίντιουμ...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

2η ημέρα στη δουλειά, χωρίς πρόσβαση στο facebook.

Νιώθω το χώρο να μικραίνει όλο και περισσότερο υπό την απειλή του αναπάντητου comment!
Το πρόβλημα παραμένει και δεν είχα DM από το μέτωπο.
Οι γενναίοι στρατιώτες του help desk προσπαθούσαν να περάσουν το Γερμανικό κλοιό και να μεταφέρουν το μήνυμά για τη διόρθωση του προβλήματος. Έχει περάσει 1 ημέρα και δεν έχουν δώσει σημεία ζωής.
Πολύ φοβάμαι ότι πέσαν σε μια εκ των σουβλακο-παγίδων και τρώνε μέχρι σκασμού.

15/10/2013

Depressed thoughts

Things may not come as you planned in life,
because your path is an endless uphill road.

Day by day you strangle to improve and prove yourself,
only because the expectations were not set by you but just adopted.

30 years old and nothing significant to show for myself,
only abandoned efforts of greatness.

Χρόνης Μίσσιος - Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται

Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται. Άπαξ, που λένε. Σαν μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον, μ’αυτήν την αυτόνομη μορφή της, δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τί την κάνουμε, ρε; Αντί να τη ζήσουμε;Τί την κάνουμε; Την σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την…


Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος.

Πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα;

Έτσι, μ’ αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας, σα να είναι βάρος. Και μάς είναι βάρος.  Γιατί δε ζούμε…  κατάλαβες;

Όλο κοιτάμε το ρολόι! Να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ανάγκες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”.

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών.

Αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας…

Όλα, όλα Σαλονικιέ, τ’ αφήσαμε, γι’ αυτό το αύριο, που δεν θα ‘ρθει ποτέ…

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως:

Πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για μας.

Όμως, τ’ αφήσαμε για αύριο.

Για να πάμε πού ρε Σαλονικιέ; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος, και δεν πάμε πουθενά αλλού παρά στο θάνατο.

Και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό, γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε!

Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό -χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης- θάνατο!

Διότι, αυτός είναι θάνατος!

Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος. Είναι μετάβαση.

Είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δεν δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί, θα δώσεις χάρη κι ομορφιά, όπως η Μαρία, που φούνταρε προχτές από την ταράτσα για να μην πεθάνει…

Ήρθανε να την πάρουνε, και η Μαρία, είπε το “όχι”, με τον πιο αμετάκλητο τρόπο.

Πήγαμε στην κηδεία της. Και τί άκουσα τον παππά να λέει;

“Χοῦς εἶ, καὶ εἰς χοῦν ἀπελεύσει”…

Και τότε κατάλαβα, πως η Μαρία σώθηκε.

Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια… -

Χρόνης Μίσσιος

Δανεικό παράπονο...

Δανείζομαι την ανάρτηση μιας γνωστής, διότι αντικατοπτρίζει κατά 99% την εικόνα της εποχής μας, ακόμα κι αν γράφτηκε δεκαετίες πριν!


"Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Μούτρα. Νʼ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σʼ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα ʽναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει."

(από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη)

Παλιό, αλλά καλό!

Συνέβη στη θαλάσσια περιοχή της ΒΔ Ισπανίας. 

Ο παρακάτω διάλογος μεταξύ Αμερικανών και Ισπανών είναι πραγματικός, σύμφωνα με αυτούς που τον δημοσιοποίησαν, και καταγράφτηκε από το κανάλι 106 (Finisterra / Galicia) των Θαλάσσιων Επικοινωνιών.

Ισπανοί: Εδώ Α-835, για να αποφύγετε τη σύγκρουση, παρακαλώ αλλάξτε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια. Αυτή τη στιγμή βρίσκεστε 25 ναυτικά μίλια μακριά και κατευθύνεστε ακριβώς κατά πάνω μας.

Αμερικανοί: Αλλάξτε εσείς την πορεία σας 15 μοίρες νότια.

Ισπανοί: Αρνητικόν! Επαναλαμβάνω, αλλάξτε πορεία 15 μοίρες, 15 μοίρες βόρεια.

Αμερικανοί: Σας ομιλεί ο πλοίαρχος σκάφους των ΗΠΑ, αλλάξτε πάραυτα την πορεία σας 15 μοίρες νότια.

Ισπανοί: Την υπόδειξή σας δεν τη βρίσκουμε ούτε λογική ούτε εφικτή. Εάν δεν θέλετε να προσκρούσετε επάνω μας, αλλάξτε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια.

Αμερικανοί: (Με υψωμένη φωνή) Σας ομιλεί ο πλοίαρχος Richard James Howard του σκάφους USS Montana, του δεύτερου σε μέγεθος αεροπλανοφόρου του στόλου των ΗΠΑ. Εχουμε μαζί μας δύο αντιτορπιλικά, καταδιωκτικό αεροσκάφος και τέσσερα υποβρύχια. Επιπλέον έχουμε την υποστήριξη καταδρομικών. Δεν κάνω υπόδειξη, αλλά σας διατάσσω! Αλλάξτε πορεία 15 μοίρες νότια, σε αντίθετη περίπτωση θα προβούμε σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για την ασφάλεια του στόλου μας. Πάραυτα τσακιστείτε και αλλάξτε πορεία!

Ισπανοί: Σας ομιλεί ο Juan Manuel Salas Alcantara, εδώ είμαστε δύο άτομα. Εχουμε μαζί μας ένα σκύλο, το βραδινό μας φαγητό, δύο μπουκάλια μπίρα και ένα καναρίνι. Το καναρίνι κοιμάται αυτήν την ώρα. Επιπλέον μας υποστηρίζει ο ραδιοφωνικός σταθμός Cedena Dial de La Coruna. Σας ομιλούμε από τον φάρο με αριθμό Α-835 των ισπανικών ακτών Finisterra Galicia και σας γνωστοποιούμε ότι δεν έχουμε πρόθεση να μετακινηθούμε. Δεν έχουμε ιδέα αν είμαστε ο μεγαλύτερος ή μικρότερος φάρος των ισπανικών ακτών. Μπορείτε να προβείτε σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για την ασφάλεια του σκάφους σας, που σας επαναλαμβάνω κατευθύνεται ολοταχώς προς τις βραχώδεις ακτές μας. Αλλά και πάλι επιμένουμε και σας υποδεικνύουμε να αλλάξετε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια.

Αμερικανοί: ΟK, κατανοητόν, ευχαριστούμε…

Καλή μου αρχή!

Ορισμός: ιστολόγιο (γουά τα φακ), γνωστό συχνά με την άκλιτη ονομασία μπλογκ (blog).Είναι λίστα καταχωρήσεων από την πιο πρόσφατη καταχώρηση στην παλαιότερη. Το περιεχόμενο των καταχωρήσεων μπορεί είναι οτιδήποτε, όπως Νέα , πολιτικοκοινωνικός σχολιασμός, σχολιασμός των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των διασημοτήτων, προσωπικά ημερολόγια και ειδικά θέματα όπως τεχνολογία, μόδα, αθλητικά, τέχνες, γαστρονομία. Συνήθως δεν απαιτείται ενδελεχής επιμέλεια του κώδικα της ιστοσελίδας, μιας και συχνά είναι εγκατεστημένα αυτόματα συστήματα, που παρέχουν την δυνατότητα στο διαχειριστή του ιστολογίου να συντάξει μια καταχώρηση με πολύ λίγα βήματα.

Κοινώς το blog μπορεί να χαρακτηριστεί με μια φράση, ως μια ιντερνετική "φωνή". Είτε αυτό είναι η φωνή της συνείδησης, είτε η φωνή του πολίτη, είτε η φωνή του δημοσιογράφου κλπ. 

Προσωπικά βαριέμαι αφάνταστα να διαβάζω μακροσκελή άρθρα σε διάφορα blog που έχω επισκεφθεί κατά καιρούς. Είμαι πιο λακωνικός, ουσιαστικός και πρακτικός άνθρωπος (με κουράζει η πολύ θεωρία).

Τώρα βέβαια θα αναρωτιέστε για πιο λόγο ένας άνθρωπος σαν εμένα αποφασίζει να ασχοληθεί με το blogging. Η απάντηση είναι φυσικά λακωνική. "Γιατί μπορώ" !

Πέρα όμως από την ειρωνεία που με διακατέχει, έχω πιάσει τον εαυτό μου να έχει έναν ακατάπαυστο ειρμό σκέψεων, βάση κάποιου εξωτερικού ερεθίσματος κι επειδή τα λέω όμορφα όταν στρώνομαι και γράφω, είπα να κάνω την αρχή!